İnsanın hayattaki amaç ve hayalleri yıkıldığında yaşamak eskisi kadar cazip gelmiyormuş dün anladım. İntiharı düşünen insanlar için 'kendi canını hiçe sayıcak kadar önemli ne yaşamış olabilir ki' derken bu psikolojiyi hesaba katmamışım. İnandığın her şey bir gün yıkıldığında hiçbir şeyin önemi kalmıyormuş. İçimdeki hisler dışarıya dökmekle bitecek türden değil. 1 ay ağlasam geçmeyecek gibi.