Hiçbirimiz mükemmel değiliz. Bu hayatta bir şeyler öğrenmek, iyi şeyler yapmak ve mutlu olmak için mücadele veriyoruz temelde. O yüzden hayallerimizin peşinden gitmeliyiz. Bir şey yapmak istiyorsak yapmalı, birisini yanımızda istiyorsak yanımızda tutmalıyız. En azından çabalamalıyız. Bir gün bu koşuşturmadan kurtulunca arkaya dönüp baktığımızda keşke yapsaydımlı cümleler kurmamak, hayatımızı boşa harcadığımızı düşünmemek için çabalamalıyız.

İnsanlarla fazla samimi olmanın hep bir bedeli olduğuna inanırım ben. Çünkü samimi oldukça, o insanla daha çok vakit geçirdikçe daha çok güveniriz. Daha çok şey paylaşırız. Sonrası ile genelde acı olur, pişmanlık olur. Bir gün çok iyiken aranız, ertesi gün bakmışsınız tek kelime konuşamaz hale gelmişsiniz. Sonra bir mesaj bile atamazsınız meraktan ölürken.' Nasılsın? ' diyemezsiniz. Öylece düşünüp durursunuz.

 İçinde yaşananların tamamını ancak sen bilebilirsin. Başkalarıyla ancak bir kısmını paylaşabilirsin. Çünkü hepsi dile dökülemez, yazılamaz bile. Kelimelerle anlatamayacağın hisler vardır içinde.. Mutluluklar, hüzünler, heyecanlar, aşklar. Yani seni sen yapan her şey yine sadece sendedir. Bu yüzden hiçbir insanı yüzde yüz tanıyamazsın. Yansıttığı duygularının arkasında ne var bilemezsin ve aynı şekilde kimse de seni tam anlamıyla tanıyamaz, anlayamaz. İşte bu yüzden içinden nasıl geliyorsa öyle davran. Kimseye danışma, fikir alma. Çünkü insanları tanıyamadığın gibi senin iyiliğini isteyip istemediklerini de bilemezsin.

İlk

Başlangıçlar çoğu zaman güzeldir. Çünkü bazen bir şeye başlarken olan hevesimiz, umudumuz olayların gidişatıyla beraber sönebilir. Bazense onları katlar ve bir çok başka duyguyla daha kaplar içimizi, rahatlatır. Elimi attığım bu iş umarım hayal kırıklığıyla sonuçlanmaz.